Bijbehorendefoto´s zijn onder ´fotos´ te vinden.

Stefan typt. Zondagochtend kwart over 5. De wekker. Met een duffe kop en een buik vol zenuwen stonden we, allebei nog thuis, op om naar Schiphol te gaan. Met een kleine maar toch indrukwekkende aanhang om ons uit te zwaaien zijn we rond kwart voor 6 in de auto gestapt. Rond 7 uur bij schiphol aangekomen, ingecheckt en toen snel naar de koffie. Na uitgebreid afscheid zaten we om 10 uur toch echt in het vliegtuig. Die eerste vliegreis (Amsterdam - Houston) duurde 11 uur. We zaten gelukkig met z'n 2en in een rij van 2 bij het raam, jammer genoeg wel bij de vleugel. Wat we vooral heel erg vet vonden was dat we via het tipje van Groenland vlogen, en doordat er daar geen wolk te bekennen was hadden we een prachtig zicht op de besneeuwde ruige bergen die de uitlopers van Groenland vormen. Zelfs Lida die lekker tegen me aan lag te slapen was toch wel blij dat ik haar daarvoor wakker maakte. Zelf heb ik ook nog een beetje kunnen slapen maar toch vooral de hele tijd naar buiten gekeken of mijn topo van Amerika een beetje klopte en om bijvoorbeeld de prachtige besneeuwde vlaktes van Canada te zien.

Heel wat dutjes, kaartspelletjes en slechte series via het schermpje voor ons later kwamen we aan in Houston. We hadden van te voren al gelezen en gehoord van de ultra strenge controle daar, dus hadden we ons wel voorbereid op vragen en bodyscans. Alleen werd het bij de douane toch even onverwacht spannend. We stonden bij een douaneambtenaar een paar vragen te beantwoorden over wat we gingen doen en hij controleerde onze ESTA aanvraag en onze aangifte van goederen (alles met een prachtig Texaans accent). Bij mij was alles prima en ik kreeg de stempels, maar Lida 'zou nog even moeten wachten om mee te gaan met een agent' en ik moest doorlopen en verderop wachten.Samen met een andere man werd Lida apart genomen in een of andere kamer met andere mensen.

Ik maakte me op zich nergens zorgen over, maar heel prettig vond ik het niet om opeens gescheiden te worden en niet te weten wat er eigenlijk aan de hand was. En toen na een tijdje de man die tegelijk met Lida meegenomen was wel terugkwam en Lida niet had ik toch wel even mijn twijfels over of we problemen gingen krijgen met het halen van onze vlucht. We hadden namelijk 2 uur overstaptijd en Lida was tegen die tijd al 20 minuten weg. Ik stond daar al die tijd te wachten samen met een paar andere mensen die precies hetzelfde hadden als ik, hun reispartner was ook meegenomen door een agent. We wisselden dan ook een paar veelzeggende blikken uit.

Maar gelukkig kwam Lida na ik denk een half uurtje eindelijk de hoek om. Ze had al die tijd alleen maar hoeven wachten tot haar naam geroepen werd en paar vragen moeten antwoorden die ze eerder al beantwoord had(...) Gelukkig is dat vast een waterdicht systeem, want als je aan een terrorist vraagt wat hij gaat doen na z'n vlucht valt hij altijd door de mand want dat had hij vast niet zien aankomen...

Toen stonden we op Houston. Het eerste wat we deden was zorgen dat we wisten waar onze gate was en kijken of onze vlucht geen vertraging had. Daarna wat dollars opgenomen en een eettentje gezocht.

Dit hebben we maar positief bestempeld als 'dan hebben we tenminste nog een amerika-ervaring' want er was alleen maar junkfood te vinden. Vette hamburgers (van de Wendy's) en kip in alle soorten en maten. Sta je dan als 2 vegetariers.. Omdat we ook nog in het vliegtuig te eten zouden krijgen hebben we maar wat te drinken en 2 heerlijke muffins genomen van de vertrouwde Starbucks.

Daarna zijn we op ons gemak naar de gate gegaan waar we nog even moesten wachten. Mij persoonlijk zakte de moed me in de schoenen wat betreft het Spaans leren toen ik een vrouwtje van het vliegveld de mededelingen in het Spaans de microfoon in hoorde ratelenen. Er viel echt geen touw aan vast te knopen..

En nu ga ik douchen en neemt Lidaputter het overJ

Haha, ik, Lida, mag het overnemen, maar ondertussen staat Stefan nog te roepen wat ik allemaal nog moet zeggen. Het was namelijk best jammer dat we eigenlijk maar heel weinig van Amerika hebben meegekregen, het was een beetje een klein vliegveld maar het leek gewoon hartstikke veel op Schiphol. Alleen in het vliegtuig boven Amerika zagen we een aantal watertanks die we toch wel erg typisch vonden voor Amerika.

Nou, nu mag ik eindelijk.

Tot nog toe ging de reis eigenlijk hartstikke prima. Weinig problemen met het vinden van onze gates en ook het eerste vliegtuig was hartstikke comfortabel en we kregen ook lekker vegetarisch eten voorgeschoteld. De bemanning was trouwens wel hartstikke onbeschoft tegen mij. Ik had er namelijk niet zo goed aan gedacht dat chocolade melk niet zo standaard in bijvoorbeeld vliegtuigen enzo te verkrijgen is als in Nederland. Dus toen ik dUrfde te vragen om chocolade melk werd ik midden in mijn gezicht uitgelachen en heeft ie nog wel 3x een opmerking gemaakt over 'here's your chocolat milk miss' en dat ie dan een beker water neerzette en dat een aantal keer. En vervolgens liep er nog een stewardess met m mee waar hij tegen zei dat ik dus om chocolade melk vroeg en toen hebben ze me met zn tweeën midden in mn gezicht uitgelachen. En dat kwam bij mij, vermoeid als ik was, echt keihard aan. Maar goed, om m nou aan te klagen, wat in Amerika eigenlijk heel gewoon is, vond ik ook weer wat overdreven:P

Toen eindelijk na het Spaanse geratel op het vliegveld in Houston stapten we ook in het vliegtuig van Houston naar Quito.

Dat heb ik echt als een helrit ervaren. Ik was compleet uitgeput, zelfs mijn huid begon stressbultjes te vormen en ik kreeg uitslag op mn handen van de droogte. Het vliegtuig was ontzettend heet en zat helemaal niet lekker. Ook kregen alle passagiers een snack van de bemanning, maar gezien hun voorraad niet verder reek dan cheese- or hamburger? Moesten wij het doen met enkel de sla, die de rest er gewoon bij kreeg.

Stefan: 'Wiiejoow! Hij deed pssht! Wat cool! Dat komt omdat we hier constant in onderdruk leven! Dat is interessant, moet je ook maar even typen.' Hij deed zn veldfles open en omdat daar nog lucht uit Nederland inzat, die meer deeltjes per volume heeft, wilde de lucht zich heel erg verspreiden over de lucht hier en maakte het een geluid alsof je een colafles opent. We hebben ook gehoord dat we daardoor waarschijnlijk barstende koppijn zouden hebben als we het vliegtuig uit zouden stappen, maar daar hebben we allebei niet veel last van gelukkigJ

Nou, na dus een vreselijk warme en oncomfortabele vlucht van 5uur stapten we uit op Quito airport, waar we serieus wel een uur in de rij hebben gestaan om überhaupt door de douane te mogen. En dat dus terwijl we sowieso al 24uur op waren en daarvoor in twee nachten 3uur hebben geslapen. Toen hadden we eigenlijk verwacht/gehoopt dat er een louche uitziende man met een naambordje 'van Dijken' ons zou opwachten, maar na een half uur hopen hebben we toch maar een andere taxichauffeur aangesproken die ons wel voor $8 naar onze bestemming wilde brengen. We wisten dat we afgezet werden, maar het kon ons op dat moment eigenlijk niks schelen. We wilden naar ons hotel. Slapen. Gelukkig ging dat aardig voorspoedig, we kwamen aan bij ons hotel en er was gelukkig nog een gast op die Engels sprak en die een beetje als tolk fungeerde voor de eentalige hoteljongen. Toen konden we slapen. Half2. Tot 7uur. Toen werden we beiden klaarwakker wakker. Naja, dan maar opstaan en alvast ons eerste verhaal typen op de laptop die we gelukkig mee hebben genomen;) Het is wel een erg lang verhaal geworden, maar voor ons zijn het allemaal nieuwe indrukken. Nu wil Stefan weer perse een verhaal typen, want we hebben jullie nog niet lang genoeg verveeld:P

Hierna zal ik proberen ook positief te zijn, maar de afgelopen dagen waren voor mij gewoon gevuld met stress en niet slapen en geloof me, na zo'n rit ben je dan echt goed chagrijnig:P

Hier komt Stefan weer:

Ja geloof haar, na zo'n rit was ze goed chagerijnig. Maar nu is ze weer helemaal schattig en vrolijk omdat het zulk lekker weer is en we in een heel leuk hosteltje zitten met aardige mensen. De buurt hier is ook erg fijn om in te beginnen, voor westerse standaarden wel rommelig en druk, maar je ziet duidelijk dat we wel in een wat rijkere buurt zitten. We gaan dus stapsgewijs de cultuurshock aanJ

We hebben gelijk even boodschappen gedaan en Lida is het brood dat we gekocht hebben zo de hemel in aan het prijzen dat ik de laptop dicht ga doen en even ga eten.