Na een paar dagen in het Guesthouse hebben we dan eindelijk internet. Niet dat ik het erg gemist heb, maar het is toch wel fijn om even te kunnen msnen en mailen. We vinden het ook heel erg leuk om de reacties te lezen op dit blog, heel leuk dat jullie meelezen en reageren:)

Volgens mij, Stefan, was Lida opgehouden net voor de spaanslessen? Dan ga ik daar wel verder.

Om naar de spaanslessen te komen nemen we een taxi naar het centrum, dat is zo'n 10 minuten in een oude taxi. De chaffeurs zijn agressief in het verkeer, maar voor die ene dollar die ze er voor krijgen zijn ze heel behulpzaam. In heel Riobamba kosten de taxi's namelijk maar 1 dollar, wat voor een makkelijk af te zetten toerist natuurlijk heel fijn is. Ook al weten ze zelf het adres niet, ze blijven rondrijden en vragen tot je precies bij je bestemming bent.

Als we dan in het centrum zijn hebben we met z'n tweeen les in een klein toeristenkantoortje. Onze lerares, Paty, is een Ecuadoriaanse die bijna geen engels spreekt. Hierdoor zijn de spaanslessen gelijk een soort gymnastiek maar daardoor des te leuker. Een dag bestaat uit in de ochtend theorie en spreken en in de middag samen met Paty praktijkles. Dit houdt in met haar lunchen en dan bijvoorbeeld naar een supermarkt. Zoals ik al verwachtte is Lida een natuurtalentje die mij met al haar enthousiasme en vrolijkheid weerhoudt van het afzetten tegen Spaans zoals ik me altijd afgezet heb tegen Frans en Duits. Want als dat gebeurd kun je het wel vergeten met mij.. Maar tot nu toe valt het allemaal erg mee, we pikken de simpele zinnetjes snel op en de grammatica hebben we snel door omdat we al meerdere talen hebben moeten leren. Dit alles onder de opgewekte aanmoedigingen van Paty 'Mucho bueno chicko's, mucho bueno!'.

De middagen tussen de theorie en praktijk brengen we in het centrum van Riobamba door, tot nu toe geweldig weer, 20 graden en alleen maar zon. We zijn allebei als echte gringo's al een beetje verbrand door de felle zon, die ongeveer recht boven je staat in de middag.

Na de praktijkles nemen we de taxi terug naar het guesthouse om daar een beetje te chillen en te spelen met het huiskatje dat altijd wel in is voor rondrennen en vanalles omgooien en bekrabben. Opzich wel leuk, maar als je midden in de nacht wakker word van een kitten die klauwend onder je dekens en het maaien is, is het minder grappig. En geloof me, met je duffe kop maak je geen schein van kans tegen een katje dat denkt dat jou motorisch gestoorde vluchtpogingen onderdeel zijn van het spel.

Het guesthouse staat in een buitenwijk van Riobamba, het is een groot huis maar voor de rest heel eenvoudig. De wijk zelf ziet er echt uit als een bouwput omdat men te arm is voor het gebruikelijke pleisterwerk op de betonstenen. Samen met de weelderige begroeiing is het een heel vreemd uitzicht, maar zeker het staren waard.

Van Lida moet ik nog even opscheppen over onze kookkunsten, die ondanks onze gebrekkige kennis van de plaatselijke producten toch tot ware delicatesses heeft geleid. Nouja, het is best te eten en we worden steeds beter. En ik moet nog even uitweiden over hoe onmogelijk schattig het katje wel niet is, nou bij deze. En dat we 'zo ontzettend genieten van jullie reacties'. Ok Lida, nu is je zendtijd op.

Leuk dat je ons blog leest en tot het volgende verhaaltje!

ps. ik ga proberen foto's te uploaden maar internet is nou niet bepaald snel hier dus ik beloof niks..