De eerste week in de jungle zit er op, we zijn voor het weekend weer teruggekomen naar Riobamba om onze kleren te wassen, fatsoenlijk te slapen, een douche te nemen maar bovenal natuurlijk om onze trouwe lezers van ons vrolijk weekblad te voorzien van een verhaaltje. Het is hier nu half 8 in de ochtend en ik zit in mijn eentje aan de grote keukentafel in het guesthouse. Boven liggen Lida en onze 2 kamergenoten, waarvan ik de namen heus niet ben vergeten, nog te slapen. Het is een Engels stel van rond de 20 die morgen voor het eerst naar de jungle gaan. Lida en ik, onderhand jungleveteranen, zullen met ze meereizen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Maandag 31 januari zijn we rond 9u op de bus gestapt die ons vanaf Riobamba via Banos naar Puyo reed. Ja kindertjes, pak die Grote Bosatlas er maar even bij. Dit is een busreis van zo'n 4 uur in een opvallend comfortabele bus. Tot aan Banos gaat die vooral door het hooggebergte van Ecuador. Je moet je daar veel boomloze toppen, glooiende weides en naaldbomen bij voorstellen. De wolken trekken letterlijk langs de weg door de dalen en hier en daar zie je een grote vogel. De natuur is prachtig, maar qua bomen en planten niet heel erg bijzonder voor een Europeaan. Maar na Banos daal je (letterlijk) af in een andere wereld. Hier zie je pas echt het hoogteverschil in praktijk. Riobamba ligt op 2750m hoogte, Banos op 1800m en puyo op 900m. Vanaf die 1800m begint de maffe natuur pas echt. De bergen veranderen van bolle weilanden en glooiend gras in stijl rotsig en totaal dichtgegroeide hellingen. Zo'n 5 km vanaf Banos rij je, tot Lida's vreugde, op een paar meter van een ravijn af. Dit ravijn lijkt nog het meest op een groene Grand Canyon met aan beide kanten verticale rotshellingen en in het dal meerdere kronkelende rivieren. Vanaf de bochtige weg heb je een prachtig uitzicht over de vreemde natuur in dit dal. Echt overal waar het ook maar een beetje mogelijk is groeit wel wat. De lucht is gevuld met groepen vogels die zich waarschijnlijk te goed doen aan de insecten en hier en daar een veel grotere vogel die zich waarschijnlijk weer te goed doet aan die groepen vogels en hier en daar een draak, die zich weer te goed doet aan die grotere.. onee.. Na dit ravijn volgen vooral kleinere ravijnen en afgronden (hier en daar een waterval) totdat je dan eindelijk aankomt in Puyo. De bus stopt bij een vervallen busterminal. Midardo, de man van het Animal Rescue Center zou ons 'binnen 5 minuten komen ophalen'. Dit klopte ook, maar het waren wel 5 Ecuadoriaanse minuten, die gelijk staan aan 20 Nederlandse. We kwamen Carola nog tegen die we kende uit Riobamba. Ze had aan Wlady gevraagd of die haar oplader die dag kon meegeven aan ons. Dit had hij ook gedaan, maar dan wel een Ecuadoriaanse 'die dag', wat een Nederlandse 'volgende week' betekend. (En denk maar niet dat deze dingen in omrekentabelletjes terug te vinden zijn!). Midardo nam ons mee naar een supermarkt waar we eten voor 5 dagen ingeslagen hebben, 20 dollar. Daarna in zijn pickup een half uur lang de weg richting Tena (hebben we die Bosatlas nog bij de hand?) afgereden totdat we een zandweg insloegen. Naja een weg... Het was meer een groot gat met hier een daar een verdwaald stukje weg. Gelukkig werden we zo langzamerhand omringd met jungle. Midardo stopte nog even om een stuk regenwoud aan te wijzen dat richting het oosten ongeveer oneindig lang doorliep, ver Brazilie in. Na dit hobbelige ritje, waarin Midardo geholpen door zijn cd speler uit volle borst zat te zingen over de Chileense revolutie, kwamen we aan bij ons onderkomen. Het is een grote houten hut die langs de weg midden in de jungle staat. Er zijn meerdere 4-persoonskamers, een grote huiskamer en een hele basic keuken. Al het water dat in dit huis uit de leidingen komt is regenwater dat van het dak afgevangen wordt in een grote ton. Drinkbaar nadat je het gekookt hebt. Het gasstel bestaat uit 3 gigantische pitten die alleen op een vrij lompe manier aan te steken zijn. Ik heb dan ook geen haartjes meer op mijn rechterhand.. Nadat we onze spullen gedropt hadden op onze kamer (Lida leest en is er toch bijna zeker van dat ZIJ alle spullen naar de goede plek had versjouwd toen Stefan nog niet genoeg had van het Bambi-zoeken), zijn we gelijk samen met Midardo en nog twee Ecuadoriaanse jongens die daar ook werken de plaatselijke Tapir gaan zoeken. Dit dier wordt met uitsterven bedrijgt en is onder stropers en smokkellaars zeer gewild. Midardo gaat om de paar dagen naar Bambi (dat is haar naam) op zoek om te checken of ze nog leeft en of ze misschien al aan gezinsplanning doet. Hij nam ons mee over een supersmal paadje dat overgroeit was door de vreemdste planten die door allerlei soorten insecten werden gebruikt als huis of snelweg. Ik heb me nog niet met mijn camera kunnen richten op de insectenwereld, dit hoop ik volgende week te gaan doen. Zo nu en dan wees Midardo op een voetafdruk van die Tapir die hij op de meest onzichtbare plekken onthulde. Maar zelfs Midardo's spoorzoekkunsten brachten ons niet de Tapir. Na ongeveer een uur flink doorlopen en klimmen kwamen we op de weg uit waarlangs onze blokhut ook stond. Midardo wilde nog verder maar Lida had wel genoeg Tapirs gezien voor die dag dus die besloot de weg af te lopen naar ons huisje. Een steile weg maar gelukkig was het volgens Midardo (een Ecuadoriaan) maar 5 minuten lopen. Rekenen we even mee? Arme Lida..

Ik ging samen met Midardo en de jongens verder. We staken meerdere rivieren over (tot je heupen in stromend water) en besloten er toen eentje stroomafwaarts te volgen. Maar de Tapir liet zich jammer genoeg niet zien. Wel heb ik nog een kikkervisje gevangen die zo groot was als een goudvis. De Tapir schijnt zo groot te zijn als een pony maar toch, een kikkervisje zo groot als een goudvis is ook 1.5 uur lopen waard. Ook hebben we op de terugweg nog gezwommen in een van de rivieren, voor Midardo zijn dagelijkse douche. Weer aangekomen bij het hutje had Lida de boel een beetje opgeruimd en schoongemaakt (Ah, hier kom ik dan toch aan bodJ) en een vriendschap gelegd met Lorre, de stokoude papegaai die constant op de veranda zit en vrolijk tegen je zit te praten als hij aandacht wil of honger heeft. COMO ESTA? OLA, OLA, COMO ESTA?! LORRE, LORRE etc. Die dag hebben we verder niet zo veel gedaan behalve de omgeving een beetje verkend en de groep aapjes die elke avond over het huis en de veranda komt rennen ontmoet. Dit is een wilde groep die in de jungle om het centrum heen woont maar wel in de gaten wordt gehouden qua aantal jongen en gezondheid. De vrouw van Midardo heeft ons kunnen vertellen wie familie van wie was, wie wiens kind op haar rug had en wie het alfamannetje was. Dus dat liet wel zien hoe betrokken ze was, en dat sprak ons wel heel erg aan. De aapjes waren in het begin heel erg schuw maar na een tijdje kwamen ze steeds dichter bij en op ons zitten. Lorre en de aapjes mogen elkaar niet zo, dus Lorre kruipt rond de avond altijd in een hoekje van de veranda weg en heeft opeens geen honger meer of behoefte aan aandacht.. De volgende dag, dinsdag, zijn we begonnen met het bouwen van een trap rond het centrum, zwaar werk wat vooral het versjouwen van zakken met grint en steen inhoudt. Dit hebben we de ochtend uitgehouden en in de middag zijn we samen met Midardo's vrouw, waar ik de naam heus niet van vergeten ben, alle dieren van het centrum gaan voeren. Ze legde ons alles zo uit, dat we het vanaf toen elke ochtend en middag zelf konden. Heel erg leuk werk, vooral de vele papagaaien en apen die de bananen die we ze voeren geweldig vinden. Die nacht zijn we met haar en haar zoontje nog op kikkerjacht gegaan. Hoewel het voor hun doen niet een erg succesvolle jacht was (ze vangen sommige kikkertjes voor een broedprogramma) hebben we toch hele maffe kikkers gezien. Bijvoorbeeld een felgele boomkikker en een kikker met een rood/groene buik. Wat ook wel vet was, was het bekijken van de kaaimannen met een zaklamp. Heel cool hoe een paar meter verderop net boven het water een paar ogen oplichten. De dag daarop zijn we begonnen met de dieren te voeren, nog wat werk aan de trap en in de middag weer het voeren van de dieren. Ook zijn we nog op stap geweest met Anestasia, een soort grote wezel. Het is nog een jonkie en moet leren klimmen en zelf voedsel zoeken zodat ze uitgezet kan worden. Jammer genoeg voor Lida had ze vooral zin om in mensen te klimmen en bijten, dus Lida zat na 10 minuten helemaal onder de krassen en beten, en ook ik, die Anestasia van Lida afhaalde en toen zelf het doelwit was heb de nodige krassen en tandafdrukken op m'n armen. Gelukkig heeft ze, net als alle andere dieren hier, geen rabiës. Maar ik ben er van overtuigd dat mijn 90 euro aan de farmaceutische industrie vast goed besteed wordt. De dagen daarop hebben we ongeveer op dezelfde manier gevuld, met het voeren van de dieren en het afmaken van de trappen. (andersom zou een beetje cru zijn) Die vrijdag was ons eten totaal op, wat erg tegenviel was het tekort aan suiker. Ik ben gewend om best veel suiker binnen te krijgen, maar we hadden totaal niks suikerhoudens gekocht op een potje jam na. De donderdag en vrijdag waren we allebei nogal ligt in ons hoofd en na het opeten van een halve pot jam met behulp van een rol kleine koekje ging het een stuk beter. De rit terug was op z'n zachts gezegd interessant. Ik zal even het theoretische plan uitleggen: Er zou om half 4 een bus langs het centrum rijden die ons naar Puyo bracht, vanuit daar zouden we de directe bus richting Riobamba nemen. Toen de praktijk: De bus die langs het centrum reed was eigenlijk een lege schoolbus. Nog niks aan de hand, gratis lift. Wat wel een probleem was, was dat deze niet tot aan Puyo reed, hij stopte aan het eind van de zandweg. Daar zijn we uitgestapt en langs de grote weg gaan wachten op een bus richting Puyo, die kwam (toevallig) na een half uurtje, na wat chaos snel ingestapt. Propvolle bus waar we een halfuur konden staan. Maar we waren tenminste onderweg naar Puyo. Maar de bus stopte niet bij de busterminal, en als de busjongen niet opgelet had waren we waarschijnlijk nog een heel stuk voorbij Puyo gereden. Want probeer maar eens in een propvolle bus te bepalen waar je bent als de stad nog maar 1 keer even hebt gezien en je in een land bent waar alle steden als druppels water op elkaar lijken. Nou ja, daar stonden we dan ergens in een wijk in Puyo, geen idee waar de busterminal was. We vroegen het aan een voorbijganger die ons op een bus richting de terminal probeerde te krijgen, maar toen besloot dat een taxi voor 1 dollar misschien toch wat makkelijker was voor 2 gringo's. Toen bij die terminal zijn we maar in een bus naar Banos gestapt bij het ontbreken van andere bussen of informatie. Gelukkig konden we wel zitten en hadden we al eerder in Banos een bus naar Riobamba gepakt. Na weer een prachtige rit kwamen we aan in Banos waar we op zoek gingen naar de bus richting Riobamba. Deze vertrok toevallig over 15 minuten dus alles kwam mooi uit. Was het niet dat deze bus nooit op kwam dagen bij de terminal, blijkbaar had de buschaffeur zo'n haast dat hij niet helemaal de terminal op wilde draaien en gewoon 2 straten verderop besloot dat daar de in- en uitstapplek was. De man van de terminal had dit gelukkig door en bracht ons daar in alle haast heen. Later bleek de buschaffeur echt een beunhaas te zijn, deed ongeveer een uur langer over de rit dan normaal en raakte ook in Riobamba nog verdwaald. Onderhand was het donker en hadden we nog steeds geen tijd gehad om wat te eten te kopen. We zijn maar gelijk in een taxi gestapt en naar het guesthouse gegaan bij gebrek aan energie en zin om uit eten te gaan. Eenmaal weer in het guesthouse is Lida ongeveer gelijk naar bed gegaan en heb ik nog wat te eten gekocht bij het plaatselijke winkeltje wat ik uitriep tot avondeten. De precieze inhoud van mijn avondeten die avond zal ik maar niet vermelden om mijn moeder niet ongerust te maken.. De rest van de 3 weken hier hebben we trouwens onmogelijk gezond geleefd, geen koffie, geen snoep, geen toetjes, bijna niets anders te drinken dan water en meer fruit dan ik in heel 2010 op heb. Gisteren hebben we boodschappen en vooral heel veel niks gedaan. Vandaag gaan we waarschijnlijk eten in een restaurantje bij gebrek aan avondeten. Nu ga ik Lida wakker irriteren zodat ik nog even de ontbrekende namen in dit verhaal kan vermelden, die ik trouwens heus wel weet maar gewoon ook even Lida over wil overhoren..

Haha ik geloof je lieverd!.. De twee Engelsen waarmee we straks drie weken in de jungle zitten en ook hier een kamer mee delen heten Amy en Phin, de vrouw van Midardo ben ik ook niet helemaal zeker van, maar volgens mij is dat iets van Lucierno, maar dat eindigt op een o, en dat duidt hier op iets manlijks, dus dat lijkt me sterk, maar het is wel zoiets.

Onze douche daar houdt trouwens in dat we 1x zijn weggeregend toen we van plan waren in het riviertje te gaan baden en de andere keer hebben we wel succesvol in het riviertje kunnen gaan baden. Alleen door het klimaat hier wordt echt helemaal niks droog, dus blijft alles altijd zeiknat, van dan wel zweet of regen...

Verder kan ik nog wel een uur uitweiden over hoe ongelooflijk schattig Lorre wel niet is! Die nu uit zichzelf op me komt zitten (als het ergens heen gebracht wil worden dan) en zich graag laat aaien door eerst alleen mij (gnagna) maar nu ook StefanJ

Ook hebben we vriendjes gemaakt met twee katten, een spierwitte en een pikzwarte, waarvan de zwarte het vrouwtje is met grove spieren en een halve staart en de spierwitte sierlijk met lange harige staart het mannetje bleek te zijn. Zo, nu ga ik jullie niet verder lastig vallen;)

Liefs en bedankt voor het lezen en de lieve berichtjes!

Oja, volgend weekend zitten we 2 dagen bovenop paarden, die voor zover we weten geen wifi hebben. Het volgende bericht kan dus 2 weken op zich laten wachten.

Groeten,

Ons