Daar zitten we dan, in een bar in Montanita. Bruin gebakken huid (zelfs Lida!), puffend van de hitte (30 graden, zelfs in de avond) en spierpijn van het surfen. We zijn ’s ochtens vroeg om 4 uur vertrokken vanaf Riobamba richting het gigantische Quayaquil. De busrit was niks aan omdat het in het volledige donker is, en dan bedoel ik ook echt volledig omdat ze hier niet aan straatverlichting doen, dus ik heb eignelijk geen idee hoe de natuur is tussen Riobamba en Quiayaquil, maar omdat je van de Andes helemaal omlaag gaat tot zeeniveau moet het prachtig geweest zijn. In Quiayaquil aangekomen hadden we geen idee hoe we het verder moesten doen, de terminal daar is onmogelijk groot, met meerdere verdiepingen waar bussen stoppen. Gelukkig was er een opdringerig mannetje wat ons wel kon vertellen dat een directe bus naar Montanita maar 2 keer per dag gaat en dat we beter via Salinas konden. Gelukkig vertrok er binnen 10 minuten eentje naar Salinas, dus dat ging makkelijk. Op weg naar Salinas was de rit wel in daglicht en de natuur was heel erg vreemd. Dat was eigenlijk de eerste keer dat we echt in praktijk zagen hoeveel klimaatverschil Ecuador eigenlijk heeft; Binnen vier dagen waren we van tropisch regenwoud (hangende lianen, aapjes, wilde bananenbomen) naar Andes hooglanden (bolle grasvlaktes, witte bergtoppen, dennenbomen) naar een soort woestijn/zeeklimaat gegaan. De bus reed ons letterlijk over zo’n typische Amerikaanse kaarsrechte strip grijs asfalt midden door een woestijnlandschap, inclusief trillende lucht in de verte. Doordat we door een woestijn reden vroegen we ons even af of we wel op de bus richting strand zaten, maar ons goede vertrouwen in het Ecuadoriaanse busstelsel bleek maar weer eens juist te zijn. Na zo’n 1.5 uur kwamen we aan in Salinas, een typische badplaats. Grote hoge flats tegen een overvol strand aangebouwd. Tot zover heel Westers, behalve dan de sloppenwijken waar we doorheen reden die enkele kilometers van het strand af liggen. De overstap ging doormiddel van uit de bus worden gezet door de buschauffeur die met een paar gebaren duidelijk maakte dat er op het betreffende kruispunt een bus naar Montanita langs zou komen. En dat kwam die inderdaad, deze overvolle bus nam ons een uur lang langs de kust noordwaarts tot aan Montanita, maar niet voordat de buschauffeur het voor elkaar kreeg dus bus vast te zetten in een greppel naast de weg. Iedereen eruit en iemand vond een grote balk die gebruikt kon worden om de bus er weer uit te krijgen. Gelukkig wisten alle Ecuadoriaanse mannen die uit de bus kwamen of toevallig langs liepen precies hoe de situatie aangepakt moest worden en gelukkig schroomde geen van alle dit met iedereen te delen middels luid roepen en wild gebaren. En dus werd de bus binnen een half uur losgereden en gewrikt en zaten we na een tijdje weer in de overvolle bus. 15 minuten later zette deze ons af midden in Montanita, waar we eerst maar besloten om even te gaan zitten op een terrasje. Lida en ik bleven daar achter terwijl Caroline en Jordan op zoek gingen naar een goedkoop hosteltje. Waar ze eerst alleen maar hostel voor 30 dollar per nacht konden vinden was er gelukkig een klein hosteltje aan de rand van het centrum waar we voor 5 dollar per nacht op dit moment aan het hostellen zijn. Onze spullen daar gedropt en gelijk naar het strand gegaan om te zwemmen. De Pasific Ocean, ik denk dat ik verliefd ben. Gigantische golven en lekker warm (!!) water. Zwemmen wordt je hier alleen zat omdat de golven je na een tijdje helemaal door elkaar rammelen en het zoute water na een paar uur toch wel aardig gaat prikken in je ogen. De avond zijn we ergens uit eten gegaan, geen idee meer waar, en die nacht heb ik samen met Caroline, Jordan en Bier doorgebracht op het strand. De volgende dag, woensdag, zijn we in de middag gaan informeren naar surfles en hebben we besloten om een 4-daagse les te nemen via plaatselijk touroffice. We konden gelijk die middag beginnen en hebben 2 geweldige uren gehad. Caroline kon het al van eerdere strandvakanties, Jordan ik en Lida maakte onze eerste momenten mee op een (golf)surfplank. Hoewel Lida zoals ze al verwachtte moeite had met haar evenwicht boekte ze, al was het dan wat trager dan ik en Jordan, heel wat vooruitgang in die 2 uren en dat wist ze vandaag succesvol voort te zetten wat gepaard ging met heel wat schattige, vrolijke gilletjes.

Al met al is het hier een soort vakantiehemel die onstraan is uit een mix tussen Bob Marley achtige personen en een Hawaïaanse sfeer; de ochtenden slapen we uit, gaan we op ons gemak ergens ontbijt scharrelen (bijvoorbeeld een supertosti bij een kraampje) waarna we, weer op ons gemak, naar het strand gaan. Dan zwemmen we een paar uur en gaan daarna naar onze surfinstructor om met hem 2 uur te surfen. De avonden eten bij een klein restaurantje en gaan daarna uit bij de plaatselijke barren. Dit hopen we sowieso tot maandag uit te houden, maar het wordt waarschijnlijk langer:D

Leuk dat je ons blog leest, en tot de volgende keerJ