Hier lig ik, Lida, dan, in een wat chiquer hotel een roteind lopen van het strand af.

Ik begin maar even vanaf het op een na laatste verhaal.

Toen Stefan donderdag stopte met typen was het zo rond een uur of 11 ’s avonds en zaten we in een hippe tent genaamd Hola Ola waar het op dat moment Ladies night was en dus voor vrouwen maar 3$ entree was om de rest van de avond alle drankjes gratis te krijgen. Naja, alle drankjes.. Rum-cola en rum-7-up ofzo, en voor de mannen was er gratis bier voor 6$ entree. Eerst gezellig met zn vieren, Jordan, Caroline, Stefan en ik kaartspelletjes gedaan en vervolgens ons tussen de woeste dans menigte gestort waarna we om 2uur weer naar ons altijd gezellige en dichtbije hostelletje gingen om een welverdiend uiltje te knappen. Je kunt je misschien voorstellen dat we nog niet helemaal uitgerust waren toen onze hotelvrouw ons om 4uur ’s nachts wakker bonste met allemaal Spaans geratel waar we geen touw aan vast konden knopen. We liepen dus nog half slapend en voor de andere helft nog alcohol verterend naar onze goed Spaans sprekende buurvrouw Caroline die ons vertelde dat we naar een hotel in de buurt moesten gaan genaamd Tsunami. Of juist niet. Dat wist ze niet zeker, maar aangezien al onze andere hotelburen al hun tassen al hadden ingepakt en buiten verzameld stonden drong het tot ons door dat er misschien een daadwerkelijke Tsunami aankwam en we als de wind weg moesten komen. Dus begonnen we als bezetenen onze tassen in te pakken en 10minuten later stonden we buiten naast alle andere hotelburen. En 2uur later nog. Onze hotelvrouw was namelijk niet zo heel goed op de hoogte en vooral erg paniekerig en hebben we dus 2uur lang gewacht op meer informatie dat niemand ons kon geven. Dus ging Stefan op een gegeven moment zelf maar een internet café opzoeken en bleek dat de Tsunami waarschijnlijk pas laat in de avond eventueel Ecuador zou treffen met zo’n 20cm, maar we moesten perse Montanita verlaten dus besloten we maar naar Jipijapa af te reizen dat zo’n 3uur landinwaarts ligt. Daar hebben we toen de nacht in een erg fijn hotel doorgebracht en de volgende ochtend om 6uur zaten we alweer in ons vervoer richting Montanita. Natuurlijk was ons vorige hotel dicht want die vrouw was waarschijnlijk ergens in het verre Oosten van het land gaan zitten, dus na lang zoeken kwam Caroline met dit hotel aanzetten, voor 6$ pp pn op een roteind lopen van het strand vandaan. Dus onze spullen gedropt en maar gaan zoeken naar onze surftouroperator die we natuurlijk niet weg zouden laten komen met zo’n slechte smoes als een tsunami. Daar aangekomen zei de ene tegen de ander “zin om te surfen? – Jahoor.” En dus gingen we met zn vieren plus een surfdude en een surfchick naar een afgelegen strand waar je de mooiste golven had, en helemaal geen mensen. Hier nam Stefan, stoer en zelfverzekerd als ie is wel even een 7/2 board, wat een veelste moeilijk board is voor beginners werd ons verteld, en al had ik het niet verwacht en durf ik het bijna niet toe te geven, deed ie het hartstikke goed erop! Een natuurtalentjeJ En ook de surfdude was impressed!

Ik nam mijn ouwe vertrouwde beginnersboard en de golven waren echt geweldig, want zelfs ik kon een heel aantal golven uitsurfen en ik maakte zelfs een beginnetje met leren in te peddelen en draaien onder heel lief aanmoedigend gejuich van Stefan:)

Na zo’n 4uur gesurft te hebben op de nagolven van de tsunami (ook hier was de surfdude impressed van ons doorzettingsvermogen) gingen we weer terug met de auto en zijn we nog getrakteerd op de heerlijkste cheesecake!

Uit eten, naar bed, en toen opstaan zonder Jordan, die die nacht was vertrokken omdat zijn vrijwilligerswerk weer begon. Dat is vandaag. Vandaag is het op het moment half3 en begint Stefan op mij te zeuren dat ik zo langzaam typ. Want ik ben volgens hem al “meer dan een half uur bezig op anderhalve pagina!” Vanmorgen weer vroeg opgestaan om om 9uur weer op de surfboarden te staan die we nog een dag mochten huren van de surftour. Caroline, Stefan en ik heb toen tot zo’n 12uur gesurft en dat was weer echt geweldig, ik heb zelfs een halve seconde overeind gestaan op zijn board en Stefan heeft een aantal Echte golven gepakt. Echte golven bedoel ik mee, golven die omslaan als jij er al op surft. Dus niet alleen surfend op het witte gedeelte van een al omgeslagen golf. Toen zijn we het roteind gaan lopen naar ons hotel en daar liggen we nu dan. Nu ik dit getypt heb gaan we weer het roteind teruglopen naar de gezelligheid van Hola Ola om dit bericht op ons blog te zetten en eventueel een paar nieuwe strandkleren te kopen.

Is het in Nederland ook al mogelijk om strandkleren te dragen? Onder de winterjassen dan.. Ghehe.

Liefs!