Woensdagnacht 10 maart;strand, strand, strand en strand.

Daar zitten we dan, in een bar in Montanita. Bruin gebakken huid (zelfs Lida!), puffend van de hitte (30 graden, zelfs in de avond) en spierpijn van het surfen. We zijn ’s ochtens vroeg om 4 uur vertrokken vanaf Riobamba richting het gigantische Quayaquil. De busrit was niks aan omdat het in het volledige donker is, en dan bedoel ik ook echt volledig omdat ze hier niet aan straatverlichting doen, dus ik heb eignelijk geen idee hoe de natuur is tussen Riobamba en Quiayaquil, maar omdat je van de Andes helemaal omlaag gaat tot zeeniveau moet het prachtig geweest zijn. In Quiayaquil aangekomen hadden we geen idee hoe we het verder moesten doen, de terminal daar is onmogelijk groot, met meerdere verdiepingen waar bussen stoppen. Gelukkig was er een opdringerig mannetje wat ons wel kon vertellen dat een directe bus naar Montanita maar 2 keer per dag gaat en dat we beter via Salinas konden. Gelukkig vertrok er binnen 10 minuten eentje naar Salinas, dus dat ging makkelijk. Op weg naar Salinas was de rit wel in daglicht en de natuur was heel erg vreemd. Dat was eigenlijk de eerste keer dat we echt in praktijk zagen hoeveel klimaatverschil Ecuador eigenlijk heeft; Binnen vier dagen waren we van tropisch regenwoud (hangende lianen, aapjes, wilde bananenbomen) naar Andes hooglanden (bolle grasvlaktes, witte bergtoppen, dennenbomen) naar een soort woestijn/zeeklimaat gegaan. De bus reed ons letterlijk over zo’n typische Amerikaanse kaarsrechte strip grijs asfalt midden door een woestijnlandschap, inclusief trillende lucht in de verte. Doordat we door een woestijn reden vroegen we ons even af of we wel op de bus richting strand zaten, maar ons goede vertrouwen in het Ecuadoriaanse busstelsel bleek maar weer eens juist te zijn. Na zo’n 1.5 uur kwamen we aan in Salinas, een typische badplaats. Grote hoge flats tegen een overvol strand aangebouwd. Tot zover heel Westers, behalve dan de sloppenwijken waar we doorheen reden die enkele kilometers van het strand af liggen. De overstap ging doormiddel van uit de bus worden gezet door de buschauffeur die met een paar gebaren duidelijk maakte dat er op het betreffende kruispunt een bus naar Montanita langs zou komen. En dat kwam die inderdaad, deze overvolle bus nam ons een uur lang langs de kust noordwaarts tot aan Montanita, maar niet voordat de buschauffeur het voor elkaar kreeg dus bus vast te zetten in een greppel naast de weg. Iedereen eruit en iemand vond een grote balk die gebruikt kon worden om de bus er weer uit te krijgen. Gelukkig wisten alle Ecuadoriaanse mannen die uit de bus kwamen of toevallig langs liepen precies hoe de situatie aangepakt moest worden en gelukkig schroomde geen van alle dit met iedereen te delen middels luid roepen en wild gebaren. En dus werd de bus binnen een half uur losgereden en gewrikt en zaten we na een tijdje weer in de overvolle bus. 15 minuten later zette deze ons af midden in Montanita, waar we eerst maar besloten om even te gaan zitten op een terrasje. Lida en ik bleven daar achter terwijl Caroline en Jordan op zoek gingen naar een goedkoop hosteltje. Waar ze eerst alleen maar hostel voor 30 dollar per nacht konden vinden was er gelukkig een klein hosteltje aan de rand van het centrum waar we voor 5 dollar per nacht op dit moment aan het hostellen zijn. Onze spullen daar gedropt en gelijk naar het strand gegaan om te zwemmen. De Pasific Ocean, ik denk dat ik verliefd ben. Gigantische golven en lekker warm (!!) water. Zwemmen wordt je hier alleen zat omdat de golven je na een tijdje helemaal door elkaar rammelen en het zoute water na een paar uur toch wel aardig gaat prikken in je ogen. De avond zijn we ergens uit eten gegaan, geen idee meer waar, en die nacht heb ik samen met Caroline, Jordan en Bier doorgebracht op het strand. De volgende dag, woensdag, zijn we in de middag gaan informeren naar surfles en hebben we besloten om een 4-daagse les te nemen via plaatselijk touroffice. We konden gelijk die middag beginnen en hebben 2 geweldige uren gehad. Caroline kon het al van eerdere strandvakanties, Jordan ik en Lida maakte onze eerste momenten mee op een (golf)surfplank. Hoewel Lida zoals ze al verwachtte moeite had met haar evenwicht boekte ze, al was het dan wat trager dan ik en Jordan, heel wat vooruitgang in die 2 uren en dat wist ze vandaag succesvol voort te zetten wat gepaard ging met heel wat schattige, vrolijke gilletjes.

Al met al is het hier een soort vakantiehemel die onstraan is uit een mix tussen Bob Marley achtige personen en een Hawaïaanse sfeer; de ochtenden slapen we uit, gaan we op ons gemak ergens ontbijt scharrelen (bijvoorbeeld een supertosti bij een kraampje) waarna we, weer op ons gemak, naar het strand gaan. Dan zwemmen we een paar uur en gaan daarna naar onze surfinstructor om met hem 2 uur te surfen. De avonden eten bij een klein restaurantje en gaan daarna uit bij de plaatselijke barren. Dit hopen we sowieso tot maandag uit te houden, maar het wordt waarschijnlijk langer:D

Leuk dat je ons blog leest, en tot de volgende keerJ

Maandagnacht 7 maart; Jungleweek, apen, kooien, waterbommen en ijs.

Riobamba, 's avondslaat. Lida is druk om me heen haar tas aan het inpakken, ik heb de mijne al uren geleden gedaan dus zal ik maar het blog moeten schrijven. Morgenochtend gaan we om half 4 richting busterminal terrestere om vanaf daar naar Quayaquil te bussen. Daar nemen we de bus naar Montanita maar misschien is er geen directe te vinden en gaan we via Salinas. Either way komt het wel goed, maar wordt het een dag lang in de bus zitten..

Maar dat is het heden, nu nog wat er tot nu toe gebeurd is. Lida en ik hadden dus besloten om nog een week in het animal rescue center te blijven, vooral omdat het zo gezellig was met iedereen en omdat we niet het idee hadden dat het al over kon zijn. Dus zaten we afgelopen week weer in de jungle. Waarbij alles weer zo leuk en gezellig was als altijd; prachtig weer, avonden kaarten en veel zwemmen. De enige verandering was het werk. We hadden nogal behoefte aan bevredigend werk na 4 weken leuk, maar niet heel productief werk. Achter de lodge staat de kooi voor de kleine waterschildpadden, een volledig gesloten grote kooi van een paar meter in doorsnee. Nu denk je misschien waarom hebben schildpadden zo'n kooi nodig, maar het is meer de apen en vogels die het nodig maken. Vooral de apen vinden de schildpadden wel interresant en zouden graag meeeten van het voer dat ze krijgen. Vandaar dat het dak ingezakt was van alle apen die er dagelijks op heen en weer rennen. We zijn oude boomstammen gaan halen bij een stuk jungle dat gedeeltelijk was omgezaagd om plaats te maken voor een wateropslagtank. Met deze stammen hebben we het dak opnieuw gestut en de rottende en doorzakkende balken vervangen. Geweldig werk dus, en t eindresultaat was erg bevredigend. Opeens konden mensen weer overeind staan in het schildpadden verblijf.

In de tussentijd werd er trouwens een nieuw dier in het centrum gebracht; een spinaap. Deze is als huisdier gehouden maar werd te groot en wild. Caroline heeft veel ervaring met apen dus werd zij uitgekozen als hoofdoppaster, wat er op neer kwam dat de aap de eerste nacht bij haar op de kamer mocht 'slapen'. en hierbij laat ik het voor deze keer, morgen hoop ik weer wifi te hebben, nu ga ik slapen. Lida heeft al geschreven over het weekend, de rest van de jungle avondturen houden jullie nog te goed.

Vanaf hier neemt Lida het over.

Het weekend in Riobamba was echt supersuper gezellig!
We kwamen zaterdagmiddag aan met Sarah en Caroline en gingen gezellig met zn vieren naar de o zo wereldbekende markt van Riobamba.. Het duurde even voor we doorhadden dat we er al waren want zo'n 12kraampjes leek ons niet zo heel wereldbekendmateriaal maargoed, toch even gezellig doorheen gestruind voor we een overheerlijk softijsje nuttigden en wat voor de avond kochten om gezellig mee te zijn.
Ja, ik bedoel daadwerkelijk drank:O
Rum zelfs;) Maar met cola en limoen gemixt is dat heel lekker:)
Toen hebben we 's avonds 3films gekeken voor we met zn 5en kaartspelletjes gingen doen en toch wel heel gezellig werden;) Met 5en bedoel ik trouwens Stefan, Caroline, Jordan, Sarah en mijzelf. De naar mijn mening gezelligste van de groep dus dat was helemaal goed:)
Toen sliepen we om ongeveer 3uur om de volgende ochtend om half9 weer op te staan!
We zouden namelijk met de hele groep (met hele groep bedoel ik trouwens Stefan, Caroline, Jordan, Sarah, Amy, Finn, Jade en mijzelf) plus Wlady en Jaka (zijn vrouw) carnaval gaan vieren in een nabij gelegen dorpje!
Gehoord van carnaval in bijvoorbeeld Rio de Janeiro in Brazilie? Enorm enzo?
Ja, nou, hier is dat niet.
Maar het is wel super gezellig!
Het hele dorp was namelijk een grote chaos omdat mensen iedereen om zich heen bekogelen met waterballonnen, inhoud van emmers water, een soort schuim uit speciaal voor carnaval gemaakte soort deobussen en verf. Een hele vervelende soort verf die je dus blijkbaar niet uit je kleren krijgt:(
Maargoed, behalve dat die kleren nu allerlei soorten kleurtjes bevatten hebben we het echt super naar ons zin gehad! Na een straat als perfecte slachtoffers te zijn doorgekomen (compleet doorweekt en gekleurd) besloten we zelf ook maar van die bussen te kopen en van ons af te spuiten. Dat geeft trouwens echt een leuk en machtig gevoel;)
Het was alleen wel zielig dat ook de optocht werd bekogeld door al die dingen, want die mensen hadden zich helemaal mooi gemaakt enzo, sommige in klederdracht, anderen in beautyqueenoutfitjes, alleen werden ze dus helemaal smerig gemaakt.. Maarja, dat konden ze van te voren weten? Ofzo?
Toen zijn we 's avonds met zn allen uit eten geweest voor heerlijke pizza als een soort afscheid.

Goed, dat was carnaval, vandaag onze laatste dag in Riobamba.
We zijn met zn 5en, Jade, Caroline, Stefan, Jordan en ikzelf de dag doorgekomen eerst lekker uitgeslapen (tot 9uur.. jamjam) daarna heerlijk ontbeten en naar het park gegaan, daarna uit eten geweest met zn allen (waar ik doorweekt was aangezien een aantal grappige jongens dachten dat carnaval nog niet was afgelopen en ik er blijkbaar als een perfecte prooi uitzie) en na een lekker ijsje weer naar huis gegaan.
Toen is Stefan zijn tas in gaan pakken en ben ik met mijn jarige beste vriend gaan skypen want dat kan namelijk gewoon! Van Ecuador naar Australie bellen. Helemaal gratis (naja, voor mij dan):D En toen moest ik zonet nog helemaal gaan inpakken.
Maar ik ben klaar en we liggen al in bed. Alleen nu moet Stefan nog weer verder typen, want ik ging eigenlijk verder toen hij bij het aapslaapverhaal was;)
En nu gaat deze aap slapen:)
Weltrusten iedereen;)
Hier komt Stefan weer.. Alhoewel jullie dat wss al gelezen hebben;)

Liefs!

Zaterdag 26 februari; Jungle, foto's, vrienden en nog meer jungle.

Hoi lieve vrienden/familie!

Deze week hebben we er maar een vroeg weekend van gemaakt, op donderdag en vrijdag in Riobamba om het weekend weer in de jungle door te brengen met Caroline, een Engelse meid van 26 waar we het samen erg goed mee kunnen vinden:)
Ook hebben we besloten dat we nog een weekje jungle eraan plakken, omdat we het er zo geweldig vinden en nog lang niet het idee hebben dat we klaar zijn!
Dus volgende week zitten we nog lekker in de jungle!
Die week erna gaan we waarschijnlijk met Caroline naar een kustplek om daar een weekje vakantie te houden en waarschijnlijk wordt deze kustplek Montanita omdat dat volgens Else een ontzettend leuke hippe stad is waar ze (en met ze bedoel ik volgens mij vooral gringo's) overdag surfen en 's avonds lekker tot rust komen in een restaurantje.
Daarna zien we wel weer verder maar tegen die tijd hebben we vast wel een internet cafeetje gevonden om jullie op de hoogte te houden:)

Sorry voor het kleine verhaaltje, maar onze bus vertrekt over een uurtje en we moeten nog een taxi vinden om ons erheen te brengen;)
En volgens mij is mijn eitje klaar die mijn lieve vriend op het moment voor mij aan het bereiden is:)
Zoals jullie kunnen zien hebben we wel een heleboel foto's geupload van de afgelopen weken, dus het is niet helemaal niks;)

Heel veel liefs van ons en natuurlijk bedankt voor het lezen!

zondag 20 februari, geen tijd voor titels.

Zondag 20 februari

Ik typ vanuit een internetcafeetje in Banos. Dit keer zit Lida links van me, en voor ik begin; Sorry Joas dat ik opeens weg was, maar internet is hier dus echt zo slecht.. Het is alweer 2 weken geleden dat we eens rustig voor onze mails konden gaan zitten. Naja, rustig, over een klein uurtje vertrekt de bus richting Puyo alweer. Laat ik weer beginnen bij waar ik gebleven was; ik geloof 2 weken geleden. Er zitten dus al weer 2 weken op. We begonnen met maandag tm vrijdag junglewerk. Dat is inmiddels al heel wat veranderd, er zijn namelijk 5 andere backpackers geariveerd in de tussentijd. We vormen al een hele gezellige groep, en hebben onze verdere reizen in Ecuador al op elkaar afgestemd. (zo zijn we van plan om over 3 weken hier in Banos weer te meeten en gaan we met een paar een week naar het strand). Die week in de jungle hebben we gewerkt aan een lang pad naar de verdergelegen onderkomens voor de dieren (in dit geval de hyperactieve wezel en de grote cavia/varken). Ook hebben we het bord dat Lida en ik gemaakt hebben, een groot bord van 2 bij 3 meter waarop staat dat het een beschermd natuurgebied is en dat jagen en vissen verboden is, naast een weg geplaatst. Mdardo heeft ons een paar keer megenomen naar hemelse plekjes bij de plaatselijke grote rivier. Bij gebrek aan zitplaatsen in zijn pickuptruck zaten we in de open achterbak. Hierdoor hadden we een prachtig uitzicht over de jungle waar hij ons doorheen reed en op de snelweg was het al helemaal gaaf. ´s avonds kaarten we veel met zn allen en wisselen we boeken uit, waar wij als Nederlands stel niet echt een goede bron van boeken zijn. Dat was de eerste week van de afgelopen 2. Dat weekend er op volgend zijn we wezen paardrijden in de hoogvlaktes van de Andes. We zijn ten westen van Riobamba afgezet in een dorpje. Naja, dorpje, het waren een paar daken die uit de grond staken, want in dat klimaat maakt men de huizen door een gat te graven en er dan een dak op te plaatsen. Dit helpt tegen de gure wind die daar extra guur is op die hoogte. De omgeving was ongeveer zo: Er liep een soort afgebrokkelde asfaltweg over een totaal kale vlakte waarlangs dus dit dorpje lag. In de verte zag je op ooghoogte wolken voorbij drijven, ja zo hoog zaten we dus. Op de achtergrond zagen we vulkaan chimborazo. O wacht, ik moet mijn verhaal kort houden want mn tijd raakt op, ik skip dus even de omschrijvingen. Na een uur wachten kregen we onze paarden. Ik vroeg om een rustige en lida om eentje met een beetje pit. Lida kreeg een bang schuw paard en die van mij stoof er in vol galop vandoor (met mij er bovenop) 5 minuten nadat ik er op ging zitten. Ik had geen idee waar het rempedaal zat dus het duurde wel een paar honderd meter voordat ik het paard weer stil had staan. Gelukkig had Lida een paar tips die goed van pas kwamen en al gauw waren ik en mijn paard goede vrienden. Lida had die van haar ook onder controle en samen met de hele groep backpackers (iedereen was mee) gingen we op pad. Het was letterlijk een soort Lord of the Rings omgeving die de foto´s over een week maar moeten laten zien. We gingen tot mijn vreugd en Lida´s ongenoegen langs rivieren en ravijnen over hele kleine paadjes. Aangekomen bij een rivier was mijn geweldige paard totaal niet bang en stak zonder moeite over. Die van Lida wilde echter voor geen meter (de meest bange van de hele groep). Nadat ze afsteeg ging het echter wel een soort van. Ik moet snel zijn dus ga ik die prachtige dag te paard te kort doen door gelijk een paar uur verder te spoelen. Nog een rivier, maar nu met een waterval (3 meter) net na het stuk waar we moesten oversteken. Mijn trouwe ros stak zonder moeite over, maar die van Lida wilde echt niet. Lida wilde afstijgen maar de gidsen hadden blijkbaar haast en lieten dit niet toe. Ze dwongen het paard (door aan zn touw te trekken) de rivier over maar dit zag het paard echt niet zitten. Met Lida erbovenop liep haar paard achteruit richting de waterval. De gidsen probeerde dit te voorkomen door harder te trekken, maar dit maakte het alleen maar erger totdat Lida en paard allebei vielen. Lida wist zich nog vast te houden aan een steen maar het paard viel 3 meter naar beneden. Helemaal overstuur (uiteraard) klom lida aan de kant maar het paard zat tussen een paar boomstammen en rosten vast. De gidsen wisten het dier, dat wonderbaarlijk genoeg niks had, weer aan de kant te krijgen. Ikzelf was samen met een paar andere al een heel stuk verder (zo ging het de hele dag omdat de paarden duidelijk een eigen tempo hadden) en heb het dus zelf niet zien gebeuren. Lida kwam helemaal overstuur (samen met de rest die er nogal geshockt uitzagen) aanlopen en vertelde het hele verhaal. Dit was de eerste dag en Lida had het dus nogal gehad met de gidsen en het terrein. Na een overnachting in een stadje (uit eten met zn allen, supergezellig) gingen we weer door. De 2e dag kwam voor Lida als geroepen, dit keer geen ravijnen maar hoogvlaktes en geen smalle paadjes maar een soort weg. Deze dag was geweldig op een paar dingen voor anderen na maar ik kan niet in detail gaan. Daarna doodop en beurs in de hete natuurlijke baden van de vulkaan wat echt geweldig was voor je spieren. Toen 2e week jungle (ja ik heb haast) leek op de 1e en we hebben het heel leuk gehad met zn allen, het werk, Mdardo en de dieren. Toen dit weekend in Banos. Zaterdag een slaapplek gezocht voor 7 man (we waren weer met zn allen) en toen een beetje in het stadje gelopen en de honderden kraampjes met handwerk en allemaal frustels bekeken. Savonds uit eten in een geweldig restaurantje en toen na een gezellige avond in het hostel gaan slapen. En vanochtend zijn we gaan raften met zn allen. Iedereen plus gids in een grote rubberboot. De rivier was heel erg wild, vooral als ik m vergleek met de franse rivieren waar ik op geraft heb. Geweldig dus, en zelfs Lida vond het helemaal geweldig (met hier en daar een moment waarop ze dacht dat ze dood ging, maar je moest eens weten hoevaak Lida die heeft). Nog wezen zwemmen in de rivier (heel leuk bij een waterval) en daarna zijn we gaan eten in een plaatselijk restaurantje. Daarna zijn Lida ik en een andere van onze groep wezen zwemmen en nu zitten we hier, te wachten op onze bus terug naar de jungle. Sorry voor de beknoptheid, ik vind het zelf ook veel leuker om uit te wijden, maar de tijd is op.

Over een week zijn we weer in Riobamba (dan beginnen onze 6 weken rondreizen) en zullen we ook de fotos uploaden van de bovenstaande avondturen.

Groetjes namens ons allebei en we vinden het heel leuk dat je ons blog leest!

Zondag 6 februari, busreizen, jungle, wonden, papegaaien en nieuwsgierige aapjes.

De eerste week in de jungle zit er op, we zijn voor het weekend weer teruggekomen naar Riobamba om onze kleren te wassen, fatsoenlijk te slapen, een douche te nemen maar bovenal natuurlijk om onze trouwe lezers van ons vrolijk weekblad te voorzien van een verhaaltje. Het is hier nu half 8 in de ochtend en ik zit in mijn eentje aan de grote keukentafel in het guesthouse. Boven liggen Lida en onze 2 kamergenoten, waarvan ik de namen heus niet ben vergeten, nog te slapen. Het is een Engels stel van rond de 20 die morgen voor het eerst naar de jungle gaan. Lida en ik, onderhand jungleveteranen, zullen met ze meereizen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Maandag 31 januari zijn we rond 9u op de bus gestapt die ons vanaf Riobamba via Banos naar Puyo reed. Ja kindertjes, pak die Grote Bosatlas er maar even bij. Dit is een busreis van zo'n 4 uur in een opvallend comfortabele bus. Tot aan Banos gaat die vooral door het hooggebergte van Ecuador. Je moet je daar veel boomloze toppen, glooiende weides en naaldbomen bij voorstellen. De wolken trekken letterlijk langs de weg door de dalen en hier en daar zie je een grote vogel. De natuur is prachtig, maar qua bomen en planten niet heel erg bijzonder voor een Europeaan. Maar na Banos daal je (letterlijk) af in een andere wereld. Hier zie je pas echt het hoogteverschil in praktijk. Riobamba ligt op 2750m hoogte, Banos op 1800m en puyo op 900m. Vanaf die 1800m begint de maffe natuur pas echt. De bergen veranderen van bolle weilanden en glooiend gras in stijl rotsig en totaal dichtgegroeide hellingen. Zo'n 5 km vanaf Banos rij je, tot Lida's vreugde, op een paar meter van een ravijn af. Dit ravijn lijkt nog het meest op een groene Grand Canyon met aan beide kanten verticale rotshellingen en in het dal meerdere kronkelende rivieren. Vanaf de bochtige weg heb je een prachtig uitzicht over de vreemde natuur in dit dal. Echt overal waar het ook maar een beetje mogelijk is groeit wel wat. De lucht is gevuld met groepen vogels die zich waarschijnlijk te goed doen aan de insecten en hier en daar een veel grotere vogel die zich waarschijnlijk weer te goed doet aan die groepen vogels en hier en daar een draak, die zich weer te goed doet aan die grotere.. onee.. Na dit ravijn volgen vooral kleinere ravijnen en afgronden (hier en daar een waterval) totdat je dan eindelijk aankomt in Puyo. De bus stopt bij een vervallen busterminal. Midardo, de man van het Animal Rescue Center zou ons 'binnen 5 minuten komen ophalen'. Dit klopte ook, maar het waren wel 5 Ecuadoriaanse minuten, die gelijk staan aan 20 Nederlandse. We kwamen Carola nog tegen die we kende uit Riobamba. Ze had aan Wlady gevraagd of die haar oplader die dag kon meegeven aan ons. Dit had hij ook gedaan, maar dan wel een Ecuadoriaanse 'die dag', wat een Nederlandse 'volgende week' betekend. (En denk maar niet dat deze dingen in omrekentabelletjes terug te vinden zijn!). Midardo nam ons mee naar een supermarkt waar we eten voor 5 dagen ingeslagen hebben, 20 dollar. Daarna in zijn pickup een half uur lang de weg richting Tena (hebben we die Bosatlas nog bij de hand?) afgereden totdat we een zandweg insloegen. Naja een weg... Het was meer een groot gat met hier een daar een verdwaald stukje weg. Gelukkig werden we zo langzamerhand omringd met jungle. Midardo stopte nog even om een stuk regenwoud aan te wijzen dat richting het oosten ongeveer oneindig lang doorliep, ver Brazilie in. Na dit hobbelige ritje, waarin Midardo geholpen door zijn cd speler uit volle borst zat te zingen over de Chileense revolutie, kwamen we aan bij ons onderkomen. Het is een grote houten hut die langs de weg midden in de jungle staat. Er zijn meerdere 4-persoonskamers, een grote huiskamer en een hele basic keuken. Al het water dat in dit huis uit de leidingen komt is regenwater dat van het dak afgevangen wordt in een grote ton. Drinkbaar nadat je het gekookt hebt. Het gasstel bestaat uit 3 gigantische pitten die alleen op een vrij lompe manier aan te steken zijn. Ik heb dan ook geen haartjes meer op mijn rechterhand.. Nadat we onze spullen gedropt hadden op onze kamer (Lida leest en is er toch bijna zeker van dat ZIJ alle spullen naar de goede plek had versjouwd toen Stefan nog niet genoeg had van het Bambi-zoeken), zijn we gelijk samen met Midardo en nog twee Ecuadoriaanse jongens die daar ook werken de plaatselijke Tapir gaan zoeken. Dit dier wordt met uitsterven bedrijgt en is onder stropers en smokkellaars zeer gewild. Midardo gaat om de paar dagen naar Bambi (dat is haar naam) op zoek om te checken of ze nog leeft en of ze misschien al aan gezinsplanning doet. Hij nam ons mee over een supersmal paadje dat overgroeit was door de vreemdste planten die door allerlei soorten insecten werden gebruikt als huis of snelweg. Ik heb me nog niet met mijn camera kunnen richten op de insectenwereld, dit hoop ik volgende week te gaan doen. Zo nu en dan wees Midardo op een voetafdruk van die Tapir die hij op de meest onzichtbare plekken onthulde. Maar zelfs Midardo's spoorzoekkunsten brachten ons niet de Tapir. Na ongeveer een uur flink doorlopen en klimmen kwamen we op de weg uit waarlangs onze blokhut ook stond. Midardo wilde nog verder maar Lida had wel genoeg Tapirs gezien voor die dag dus die besloot de weg af te lopen naar ons huisje. Een steile weg maar gelukkig was het volgens Midardo (een Ecuadoriaan) maar 5 minuten lopen. Rekenen we even mee? Arme Lida..

Ik ging samen met Midardo en de jongens verder. We staken meerdere rivieren over (tot je heupen in stromend water) en besloten er toen eentje stroomafwaarts te volgen. Maar de Tapir liet zich jammer genoeg niet zien. Wel heb ik nog een kikkervisje gevangen die zo groot was als een goudvis. De Tapir schijnt zo groot te zijn als een pony maar toch, een kikkervisje zo groot als een goudvis is ook 1.5 uur lopen waard. Ook hebben we op de terugweg nog gezwommen in een van de rivieren, voor Midardo zijn dagelijkse douche. Weer aangekomen bij het hutje had Lida de boel een beetje opgeruimd en schoongemaakt (Ah, hier kom ik dan toch aan bodJ) en een vriendschap gelegd met Lorre, de stokoude papegaai die constant op de veranda zit en vrolijk tegen je zit te praten als hij aandacht wil of honger heeft. COMO ESTA? OLA, OLA, COMO ESTA?! LORRE, LORRE etc. Die dag hebben we verder niet zo veel gedaan behalve de omgeving een beetje verkend en de groep aapjes die elke avond over het huis en de veranda komt rennen ontmoet. Dit is een wilde groep die in de jungle om het centrum heen woont maar wel in de gaten wordt gehouden qua aantal jongen en gezondheid. De vrouw van Midardo heeft ons kunnen vertellen wie familie van wie was, wie wiens kind op haar rug had en wie het alfamannetje was. Dus dat liet wel zien hoe betrokken ze was, en dat sprak ons wel heel erg aan. De aapjes waren in het begin heel erg schuw maar na een tijdje kwamen ze steeds dichter bij en op ons zitten. Lorre en de aapjes mogen elkaar niet zo, dus Lorre kruipt rond de avond altijd in een hoekje van de veranda weg en heeft opeens geen honger meer of behoefte aan aandacht.. De volgende dag, dinsdag, zijn we begonnen met het bouwen van een trap rond het centrum, zwaar werk wat vooral het versjouwen van zakken met grint en steen inhoudt. Dit hebben we de ochtend uitgehouden en in de middag zijn we samen met Midardo's vrouw, waar ik de naam heus niet van vergeten ben, alle dieren van het centrum gaan voeren. Ze legde ons alles zo uit, dat we het vanaf toen elke ochtend en middag zelf konden. Heel erg leuk werk, vooral de vele papagaaien en apen die de bananen die we ze voeren geweldig vinden. Die nacht zijn we met haar en haar zoontje nog op kikkerjacht gegaan. Hoewel het voor hun doen niet een erg succesvolle jacht was (ze vangen sommige kikkertjes voor een broedprogramma) hebben we toch hele maffe kikkers gezien. Bijvoorbeeld een felgele boomkikker en een kikker met een rood/groene buik. Wat ook wel vet was, was het bekijken van de kaaimannen met een zaklamp. Heel cool hoe een paar meter verderop net boven het water een paar ogen oplichten. De dag daarop zijn we begonnen met de dieren te voeren, nog wat werk aan de trap en in de middag weer het voeren van de dieren. Ook zijn we nog op stap geweest met Anestasia, een soort grote wezel. Het is nog een jonkie en moet leren klimmen en zelf voedsel zoeken zodat ze uitgezet kan worden. Jammer genoeg voor Lida had ze vooral zin om in mensen te klimmen en bijten, dus Lida zat na 10 minuten helemaal onder de krassen en beten, en ook ik, die Anestasia van Lida afhaalde en toen zelf het doelwit was heb de nodige krassen en tandafdrukken op m'n armen. Gelukkig heeft ze, net als alle andere dieren hier, geen rabiës. Maar ik ben er van overtuigd dat mijn 90 euro aan de farmaceutische industrie vast goed besteed wordt. De dagen daarop hebben we ongeveer op dezelfde manier gevuld, met het voeren van de dieren en het afmaken van de trappen. (andersom zou een beetje cru zijn) Die vrijdag was ons eten totaal op, wat erg tegenviel was het tekort aan suiker. Ik ben gewend om best veel suiker binnen te krijgen, maar we hadden totaal niks suikerhoudens gekocht op een potje jam na. De donderdag en vrijdag waren we allebei nogal ligt in ons hoofd en na het opeten van een halve pot jam met behulp van een rol kleine koekje ging het een stuk beter. De rit terug was op z'n zachts gezegd interessant. Ik zal even het theoretische plan uitleggen: Er zou om half 4 een bus langs het centrum rijden die ons naar Puyo bracht, vanuit daar zouden we de directe bus richting Riobamba nemen. Toen de praktijk: De bus die langs het centrum reed was eigenlijk een lege schoolbus. Nog niks aan de hand, gratis lift. Wat wel een probleem was, was dat deze niet tot aan Puyo reed, hij stopte aan het eind van de zandweg. Daar zijn we uitgestapt en langs de grote weg gaan wachten op een bus richting Puyo, die kwam (toevallig) na een half uurtje, na wat chaos snel ingestapt. Propvolle bus waar we een halfuur konden staan. Maar we waren tenminste onderweg naar Puyo. Maar de bus stopte niet bij de busterminal, en als de busjongen niet opgelet had waren we waarschijnlijk nog een heel stuk voorbij Puyo gereden. Want probeer maar eens in een propvolle bus te bepalen waar je bent als de stad nog maar 1 keer even hebt gezien en je in een land bent waar alle steden als druppels water op elkaar lijken. Nou ja, daar stonden we dan ergens in een wijk in Puyo, geen idee waar de busterminal was. We vroegen het aan een voorbijganger die ons op een bus richting de terminal probeerde te krijgen, maar toen besloot dat een taxi voor 1 dollar misschien toch wat makkelijker was voor 2 gringo's. Toen bij die terminal zijn we maar in een bus naar Banos gestapt bij het ontbreken van andere bussen of informatie. Gelukkig konden we wel zitten en hadden we al eerder in Banos een bus naar Riobamba gepakt. Na weer een prachtige rit kwamen we aan in Banos waar we op zoek gingen naar de bus richting Riobamba. Deze vertrok toevallig over 15 minuten dus alles kwam mooi uit. Was het niet dat deze bus nooit op kwam dagen bij de terminal, blijkbaar had de buschaffeur zo'n haast dat hij niet helemaal de terminal op wilde draaien en gewoon 2 straten verderop besloot dat daar de in- en uitstapplek was. De man van de terminal had dit gelukkig door en bracht ons daar in alle haast heen. Later bleek de buschaffeur echt een beunhaas te zijn, deed ongeveer een uur langer over de rit dan normaal en raakte ook in Riobamba nog verdwaald. Onderhand was het donker en hadden we nog steeds geen tijd gehad om wat te eten te kopen. We zijn maar gelijk in een taxi gestapt en naar het guesthouse gegaan bij gebrek aan energie en zin om uit eten te gaan. Eenmaal weer in het guesthouse is Lida ongeveer gelijk naar bed gegaan en heb ik nog wat te eten gekocht bij het plaatselijke winkeltje wat ik uitriep tot avondeten. De precieze inhoud van mijn avondeten die avond zal ik maar niet vermelden om mijn moeder niet ongerust te maken.. De rest van de 3 weken hier hebben we trouwens onmogelijk gezond geleefd, geen koffie, geen snoep, geen toetjes, bijna niets anders te drinken dan water en meer fruit dan ik in heel 2010 op heb. Gisteren hebben we boodschappen en vooral heel veel niks gedaan. Vandaag gaan we waarschijnlijk eten in een restaurantje bij gebrek aan avondeten. Nu ga ik Lida wakker irriteren zodat ik nog even de ontbrekende namen in dit verhaal kan vermelden, die ik trouwens heus wel weet maar gewoon ook even Lida over wil overhoren..

Haha ik geloof je lieverd!.. De twee Engelsen waarmee we straks drie weken in de jungle zitten en ook hier een kamer mee delen heten Amy en Phin, de vrouw van Midardo ben ik ook niet helemaal zeker van, maar volgens mij is dat iets van Lucierno, maar dat eindigt op een o, en dat duidt hier op iets manlijks, dus dat lijkt me sterk, maar het is wel zoiets.

Onze douche daar houdt trouwens in dat we 1x zijn weggeregend toen we van plan waren in het riviertje te gaan baden en de andere keer hebben we wel succesvol in het riviertje kunnen gaan baden. Alleen door het klimaat hier wordt echt helemaal niks droog, dus blijft alles altijd zeiknat, van dan wel zweet of regen...

Verder kan ik nog wel een uur uitweiden over hoe ongelooflijk schattig Lorre wel niet is! Die nu uit zichzelf op me komt zitten (als het ergens heen gebracht wil worden dan) en zich graag laat aaien door eerst alleen mij (gnagna) maar nu ook StefanJ

Ook hebben we vriendjes gemaakt met twee katten, een spierwitte en een pikzwarte, waarvan de zwarte het vrouwtje is met grove spieren en een halve staart en de spierwitte sierlijk met lange harige staart het mannetje bleek te zijn. Zo, nu ga ik jullie niet verder lastig vallen;)

Liefs en bedankt voor het lezen en de lieve berichtjes!

Oja, volgend weekend zitten we 2 dagen bovenop paarden, die voor zover we weten geen wifi hebben. Het volgende bericht kan dus 2 weken op zich laten wachten.

Groeten,

Ons

Dinsdag 25 jan, Spaans praten, bergwandelen, traplopen, aapjes kijken en een vierhoornige bok.

Beste lezers van ons blogje. Naast mij in een klein internetcafeetje met onmogelijk traag internet, zit Lida haar mailtjes te tikken.
Ik gebruik dus maar even onze dure internettijd (50 cent per uur) om te vertellen wat we nu weer allemaal beleefd hebben.
De afgelopen week in Ecuador was verassend druk en goed gevuld, als je bedenkt hoe weinig we vanuit Nederland geregeld hebben.
We zijn met onze spaanslerares uit eten geweest, praten al spaans met taxichaffeurs en oefenen zelfs zo nu en dan spaans met elkaar.
Verder hebben we een soort afscheidsfeestje gehad van een Australische backpacker, eerst in het guesthouse en daarna geeindigd in een
soort karaoke bar waar verschillende locals liedjes de microfoon in knalden die deden denken aan islamitische gebeden uit een minaret.
Maar ondanks dat, het waterige bier en de veelste sterke cocktails was het een hele leuke avond. We zijn zondag nog wezen hiken met Anika,
een Australische die in de Andes is om te oefenen voor het gedeeltelijk beklimmen van Mount Everest. We hebben de bus naar Banos genomen (1,5u)
en zijn vanuit daar met een veel te grove wandelkaart gaan lopen. Het centrum uit en richting de plaatselijke vulkaan. Het stadje Banos staat
op de Australische lijst van bestemingen die afgeraden worden dankzij de actieve vulkaan. Door het hele stadje heen staan dan ook borden met waar
je heen moet rennen mocht de vulkaan uitbarsten. Zelfs op de weg staan grote groene pijlen die de vluchtroute aangeven. Maar een actieve vulkaan kan ons
niet zomaar stoppen. Na een wandeling van zo´n 3 uur over een overgroeid junglepad dat op sommige plekken superstijl liep, kwamen we uit op een
grasvlakte bovenop een van de uitlopers van de vulkaan. Jammer genoeg was de vulkaan door de wolken niet te zien, maar de rest van het uizicht was
geweldig. Lida had soms last met ademhalen door de hoogte (we begonnen op zo´n 3200m en klommen naar zo´n 3900m) maar heeft het allemaal verbeten totdat we terug moesten ivm met de tijd.
Als internet het weer doet in het guesthouse zal ik de foto´s uploaden. Wat heel maf was om te zien vanaf die hoogte was het kerkhof in Banos.
het beslaat ongeveer een tiende van de stad en bestaat uit allemaal huisjes, flats en villa´s voor de doden. Er lopen zelfs echte straten door deze ´spookwijk´.
En al deze gebouwtjes en straatjes zijn ongeveer half zo groot als in het echt, heel raar om te zien van bovenaf.
Na gegeten te hebben zijn we weer naar beneden gegaan waarbij onze ongetrainde benen totaal aan het trillen waren toen we beneden kwamen.
We zijn daarna Banos weer in gegaan en Anika en ik wilde nog een trap van 350 meter beklimmen naar een groot beeld van de plaatselijke heilige dat op bovenop een berg stond.
Lida is na zo´n 100 meter in het gras gaan zitten en Anika en ik hebben in moordtempo de trap gedaan. De reisgids geeft aan dat het een half uur naar boven is, Anika en ik deden 23 minuten over
naar boven en weer naar beneden. Hierna waren mijn benen echt kapot, we hebben nog wat te drinken gekocht en zijn toen met de bus terug gereden.
Dat was zondag.
Maandag hebben we samen met Paty (de spaanslerares) een soort van dierentuin bezocht. Eigenlijk was het meer een kinderboerderij met plaatselijke dieren, maar omdat die hier zo maf zijn was het echt heel vet.
Ik heb heel veel mooie foto´s kunnen nemen van bijvoorbeld Tigrilla´s (prachtige kleine tijgers ongeveer 2x zo groot als een huiskat) miereneters, struisvogels, een geit met 4 hoorns, gigantische papagaaien, een toekan en nog veel meer. De kleine gorilla die graag je handen schudde was ook heel erg leuk.
Het aanbod om met een gigantische boa contrictor om onze nek op de foto te gaan heeft Paty afgewezen, wat ik achteraf eigenlijk wel jammer vind.. Maar toch was de dag heel leuk en het was ook erg goed voor ons spaans mbt dieren.

Dit was het wel zo´n beetje, de rest komt de volgende keer wel weer.

Leuk dat je met ons meeleest en tot het volgende verhaaltje!

Donderdag 20 Jan. Aardige Taxi's, Spaanslessen, Kookkunsten en kittens.

Na een paar dagen in het Guesthouse hebben we dan eindelijk internet. Niet dat ik het erg gemist heb, maar het is toch wel fijn om even te kunnen msnen en mailen. We vinden het ook heel erg leuk om de reacties te lezen op dit blog, heel leuk dat jullie meelezen en reageren:)

Volgens mij, Stefan, was Lida opgehouden net voor de spaanslessen? Dan ga ik daar wel verder.

Om naar de spaanslessen te komen nemen we een taxi naar het centrum, dat is zo'n 10 minuten in een oude taxi. De chaffeurs zijn agressief in het verkeer, maar voor die ene dollar die ze er voor krijgen zijn ze heel behulpzaam. In heel Riobamba kosten de taxi's namelijk maar 1 dollar, wat voor een makkelijk af te zetten toerist natuurlijk heel fijn is. Ook al weten ze zelf het adres niet, ze blijven rondrijden en vragen tot je precies bij je bestemming bent.

Als we dan in het centrum zijn hebben we met z'n tweeen les in een klein toeristenkantoortje. Onze lerares, Paty, is een Ecuadoriaanse die bijna geen engels spreekt. Hierdoor zijn de spaanslessen gelijk een soort gymnastiek maar daardoor des te leuker. Een dag bestaat uit in de ochtend theorie en spreken en in de middag samen met Paty praktijkles. Dit houdt in met haar lunchen en dan bijvoorbeeld naar een supermarkt. Zoals ik al verwachtte is Lida een natuurtalentje die mij met al haar enthousiasme en vrolijkheid weerhoudt van het afzetten tegen Spaans zoals ik me altijd afgezet heb tegen Frans en Duits. Want als dat gebeurd kun je het wel vergeten met mij.. Maar tot nu toe valt het allemaal erg mee, we pikken de simpele zinnetjes snel op en de grammatica hebben we snel door omdat we al meerdere talen hebben moeten leren. Dit alles onder de opgewekte aanmoedigingen van Paty 'Mucho bueno chicko's, mucho bueno!'.

De middagen tussen de theorie en praktijk brengen we in het centrum van Riobamba door, tot nu toe geweldig weer, 20 graden en alleen maar zon. We zijn allebei als echte gringo's al een beetje verbrand door de felle zon, die ongeveer recht boven je staat in de middag.

Na de praktijkles nemen we de taxi terug naar het guesthouse om daar een beetje te chillen en te spelen met het huiskatje dat altijd wel in is voor rondrennen en vanalles omgooien en bekrabben. Opzich wel leuk, maar als je midden in de nacht wakker word van een kitten die klauwend onder je dekens en het maaien is, is het minder grappig. En geloof me, met je duffe kop maak je geen schein van kans tegen een katje dat denkt dat jou motorisch gestoorde vluchtpogingen onderdeel zijn van het spel.

Het guesthouse staat in een buitenwijk van Riobamba, het is een groot huis maar voor de rest heel eenvoudig. De wijk zelf ziet er echt uit als een bouwput omdat men te arm is voor het gebruikelijke pleisterwerk op de betonstenen. Samen met de weelderige begroeiing is het een heel vreemd uitzicht, maar zeker het staren waard.

Van Lida moet ik nog even opscheppen over onze kookkunsten, die ondanks onze gebrekkige kennis van de plaatselijke producten toch tot ware delicatesses heeft geleid. Nouja, het is best te eten en we worden steeds beter. En ik moet nog even uitweiden over hoe onmogelijk schattig het katje wel niet is, nou bij deze. En dat we 'zo ontzettend genieten van jullie reacties'. Ok Lida, nu is je zendtijd op.

Leuk dat je ons blog leest en tot het volgende verhaaltje!

ps. ik ga proberen foto's te uploaden maar internet is nou niet bepaald snel hier dus ik beloof niks..

Getyped op dinsdag 18 Januari

We hebben nu (20 jan) pas weer internet tot onze beschikking, maar toch hier het verhaal wat Lida dinsdag typte:

Vandaag typ ik, Lida, vanuit een heerlijk comfortabel bed in ons guesthouse.

Het Guesthouse is echt een oase in de woestijn. Dat is echt lekker opstarten hoor!

De huiskamer bestaat uit 3 banken waarvan er twee aan elkaar zijn gemaakt met zo’n ronding ertussen. Die staan dan tegenover een erg grote tv waar zo’n 400 kanalen te verkrijgen zijn en voor de rest is de slaapkamer echt reusachtig met 2 2persoonsbedden en 1 1persoons waar we vanaf vandaag 3 dagen alleen in zijn. De keuken is aardig smerig en de wc’s ook. Maar heey, dat zal in onze studententijd wel niet anders zijn:P Er is een douche (lauw/koud) en een corner shop een straat verder waar we d.m.v. aanwijzen van achter een hek aan kunnen geven wat we willen kopen. Gister al het eerste rare prutje moeten eten dat stiekem best lekker was. Een of ander Ecuadoriaans graan met willekeurige groenten, van knoflook en ui tot spinazie en tomaat. Het kwam alleen wel hard aan in onze buiken en we hadden allebei wel een beetje buikpijn erna, maar we moeten waarschijnlijk gewoon aan het eten hier wennen. De busreis hiernaartoe was wel lekker chaotisch trouwens. Soms zat je gewoon echt bijna met je hoofd tegen het plafond omdat ie gewoon met 60 over een hobbel in de weg heen scheurde. En toen we na 4 uur eindelijk aankwamen in Riobamba was Wlady met geen mogelijkheid te bereiken en het adres was voor de taxi’s ook niet echt bekend. Maar toen we een bereidwillige taxi chauffeur vonden en we na een aantal keer de weg vragen bij ons Guesthouse aankwamen was alles helemaal goed. Jake, de Australiër, is een erg aardige jongen die ons onze kamer liet zien en ons vertelde hoe we de tv enzo konden gebruiken. Ook sliep er vannacht nog een Australisch meisje, Annika, bij ons op de kamer die echt ontzettend veel praat, maar je daardoor juist op je gemak laat voelen. En we gingen met Jake en Annika naar de corner store (waar ze trouwens niet terug hebben van $5! We moeten dus al onze $20 gaan breken bij grote supermarkten, die hier niet in de buurt zijn:P) om eten aan te wijzen en hebben vervolgens met zn drieën gekookt. Toen waren we toch wel erg moe en ging we rond half11 slapen. Om vanochtend om 7uur op te staan met een lekker uitgerust gevoel en met een heerlijk zonnetje door ons open raam in onze kamerJ En die geur! Ohh die geur! Dit is toch wel heel fijn!

Het is nu 10 over 8 dinsdag ’s ochtends en ik ga er zo uit om me te douchen. Om 11uur gaan we richting onze eerst Spaansles. Stefan is al de hele tijd lekker aan het genieten van het prachtige uitzicht dat we hier vanuit onze kamer hebben en mij aan het vertellen wat ik vooral niet moet vergeten op te schrijven. Het gaat vast allemaal een stuk moeilijker worden, maar nu geniet ik echt met volle teugen en ik weet zeker Stefan ook.

Groetjes daar in het koude kikkerland mwuahaha!